Książka Jakuba Adamskiego "Gotycka architektura sakralna na Śląsku w latach 1200–1420" stanowi pierwsze w literaturze tak szeroko zakrojone studium poświęcone głównym nurtom rozwoju budownictwa kościelnego w tym bogatym transgranicznym regionie Środkowej Europy. Swoistą osią rozprawy jest problem wykształcenia się charakterystycznego modusu stylowego śląskiej architektury sakralnej, co miało miejsce w pierwszych dekadach XIV wieku. Aby zagadnienie to omówić w sposób właściwy, niezbędna była prezentacja urozmaiconych początków nowej twórczości architektonicznej na Śląsku, omówienie jej wielotorowego rozwoju w XIII stuleciu, wytropienie zwiastunów przełomu stylowego około roku 1300, prześledzenie procesu konstytuowania się regionalnych wzorów architektonicznych w pierwszej połowie XIV wieku, i wreszcie ukazanie rozmaitych sposobów realizowania śląskiego modusu budowli kościelnej na konkretnych placach budowy już po połowie XIV stulecia. Celowym założeniem książki było prowadzenie narracji z dwóch perspektyw. Pierwszą z nich było spojrzenie bardzo bliskie danym dziełom architektury, a więc szczegółowe, monograficzne omówienie kilkudziesięciu budowli, uszeregowanych wedle klucza chronologiczno-stylowego, funkcjonalnego i typologicznego. Owe mini-monografie podporządkowane zostały drugiej, szerszej perspektywie narracji. Był nią zamiar przedstawienia dynamiki i charakteru przemian architektury w tym regionie na szerokim tle europejskim.