Paolo Antonio Fontana (1696-1765) należy niewątpliwie do najciekawszych architektów włoskich w Polsce w okresie późnego baroku. Urodzony w Castello, nad jeziorem Lugano, w Polsce zjawił się w r. 1723. Wkrótce osiągnął pozycję nadwornego architekta Pawła Karola Sanguszki, marszałka wielkiego litewskiego. Do końca życia pracował jako nadworny architekt Sanguszków, w Lubartowie (1726-1746) i Zasławiu (1746-1765). W Koronie zaprojektował szereg dzieł sakralnych wyróżniających się niespotykanym na tych terenach układem przestrzennym, nowatorskim detalem architektonicznym, które to rozwiązania przeszczepił na ziemiach wschodnich Rzeczypospolitej. Najbardziej interesujący wydaje się w kontekście Paolo Fontany związek z architekturą Piemontu, na co dotąd w literaturze nie zwracano uwagi.