850 °C. Szkło Tomasza Urbanowicza

Zdjęcia, montaż i reżyseria: Łukasz Śródka

Dźwięk i produkcja: Valeria Cocco

Muzyka: Sławomir Olsza, Joanna Kaczmarek, Maciej Śródka, Maciej Bill

"850 °C. Szkło Tomasza Urbanowicza" - drugi po "Urzulei" krótki dokument Łukasza Śródki i Valerii Cocco - jest opowieścią o wizji artystycznej jednego z najciekawszych europejskich twórców wielkoformatowego szkła w architekturze. Od studiów architektonicznych w komunistycznym Wrocławiu i zaniechania pracy w państwowym biurze projektów, przez okres transformacji systemowej i pierwsze eksperymenty szklanym tworzywem, po międzynarodowy sukces oraz całkowite zanegowanie konstrukcji i wyrzucenie szkła w przestrzeń - film próbuje uchwycić wyobrażenie Tomasza Urbanowicza o istocie nie tylko jego własnej twórczości, ale twórczości artystycznej w ogóle.

Szkło jest tworzywem skomplikowanym - enigmatycznym i pełnym sprzeczności. Potrafi być twarde lub miękkie, mocne lub kruche, ciepłe lub zimne, przezroczyste lub nie. Dla Tomasza Urbanowicza szkło jest istotą żywą. Wyjątkowość - ale i sens - tego stosunku bardziej niż w czymkolwiek innym wyraża się w niezwykłej osobliwości jego pracy: ręcznie wykonywana forma ulega zniszczeniu przy wyjmowaniu odlewu z pieca. Każde szkło Tomasza Urbanowicza jest więc absolutnym unikatem.